Op de castrollen slaan van moeder, zo ontdekte ik mijn gevoel voor ritme en drumtalent. Ze stuurden me naar de muziekschool, met tegenzin, maar techniek helpt je perfectioneren. Van New Wave over Rock, stevig drumwerk op mijn kamer met de kameraden.

Toch een leven met trauma en net dat doet een mens gaan zoeken over de zin van het leven.

Het is hard geweest, het heeft pijn gedaan, het talent dat geen doorgang vond...

​

Een verhaal van niet opgeven, zoeken, eenzaamheid en niet weten wie ik ben...

​

De kunstenaar onderdrukt, de muzikant, schilder, tot ik ontdek dat ook woord kunst kan zijn.

​

Meer en meer weten wie je bent, hoe zalig en bevrijdend. Dat laatste als je het ook gaat leven. De durf om anders te zijn en mijn verhaal zelf te schrijven.

​

Wegzakken achter de computer en de woorden tokkelen die zinnen maken als verhalen die vertelt willen worden. Met humor terugkijken naar het verhaal dat reeds geschreven is. De wereld om me heen gadeslaan, integer en met mededogen voor ieder mens.

​

De natuur in, met de moto een ritje maken, de wind neemt de gedachten die bezwaren met zich mee, de zon geeft de warmte voor een liefdevol hart. Een onverwacht moment, een ontmoeting en fijn gesprek, luisteren naar een verhaal, verhalen delen, het leven verrijkt, een inzicht erbij. Inspirerend om meer te schrijven, te zingen en vreugdevol te zijn. 

​

En ja hoor, de pijn van verleden is nog steeds, je kan het niet wegdenken, het is deel van mijn verhaal.
Dat maakte tot wie ik vandaag ben... 

​

​

​​​​​​