28 februari 2023
Ik sta op en wandel naar het raam. Doe het rolgordijn open en kijk naar buiten en zie hoe het gras wit ziet. De koude van de nacht, het deed het vocht dat zich op elke grasspriet bevindt bevriezen tot ijzel.
Verrast dat het al zo vroeg licht wordt en de open hemel die de zon laat schijnen op datzelfde gras. Het koude en warme ontmoeten elkaar en zal allicht snel het witte tapijt doen verdwijnen. Een mooi schouwspel van de natuur dat me tot inspiratie brengt om te gaan schrijven.
Meestal schrijf ik over de dood bij een overlijden al gaat het over het leven dat geweest is dat we eren. Het is de dauw die smelt en verdampt om naar het licht te gaan. Maar daarom niet weg is.
Kijk ik naar de vogeltjes die heel actief in de boom aan het terras zitten te zijn. Ze sjirpen elkaar
zoveel toe en vraag me af wat ze elkaar te vertellen hebben, elke ochtend opnieuw. Eten van het bolletje vet, de zaadjes en de nootjes. Het lijkt zo eenvoudig en het weet me te raken met de schoonheid van het leven. De chaos in die ene boom, het wel twaalf en soms bijna twintig mussen en een paar winterkoninkjes. Ook de spreeuw, ze zijn met twee en is het een koppeltje dat samen even komt eten. En soms is er dat ene roodborstje, de eenzame en anders gekleurde met zijn rode veren op zijn borst is het een mooi schouwspel.
Het geeft rust en je kan zo weer beginnen met de dagelijkse dingen, net als elke andere ochtend, de vogeltjes buiten die er elke dag zijn.
Of wordt het vandaag een speciale dag en gebeurt er eens wat anders is ? Met die nieuwsgierigheid draai ik me om, weg van het raam. En die gedachte gaat snel weg en is de focus op die dagelijkse dingen.
Tot ik de computer neem met de intentie om te schrijven en vraag me af wie dit gaat lezen en wat er in hem of haar opkomt. Ben je mee in gedachten in de prachtige natuur? Heb je een tuin en welke vogeltjes zitten daar… zijn het ook mussen ? En heb je ook deze ochtend de dauw gezien en het witte tapijt. Ben je buiten geweest en het gras tussen jouw tenen gevoeld…
Of is het allemaal zo niet gelopen en was je al snel bezig en zit je nu even stil te wezen. En ga je verdwalen in gedachten over de dag, die gewoon is of heb jij dat speciale moment al gehad vandaag. Misschien moet het nog komen.
Dat is leven, de altijd hopende zin om dat wat niet tot het normale hoort en even jou uit de routine haalt, een moment van liefde, een onverwacht knuffel of een zachte kus op je wang… of zocht je het in grootsere dingen, een kans op een fantastische reis, een gedurfde sprong in het niets ergens van een brug in een exotisch land met zo een rekker aan je voeten of in een groot meer of rivier… ga jij van de wildwater baan, het leven als een attractiepark…
Ga ik naar binnen en vind de rust van dit moment. Alleen in stilte overpeinzend wat het leven voor me is. En wens dat ene moment dat ik niet zag komen, dat jij even tot bij me komt en een knuffel of dat ene kusje geeft. Of zou ik dat zelf eens proberen, ik weet niet hoe en of het mag, het maakt me onzeker en zoek de spontaniteit van het leven.
Want meer hoeft het niet te zijn om gelukkig te zijn en je dag als speciaal te zien als je ’s avonds in bed licht en denkt, dat was fijn.
Vandaag heb ik het leven gevoeld en gezien.
